beraad

Voor je het weet is er weer een jaar voorbij.

Omdat ik nu ook een weblog bijhoud voor  het CNV, is er het afgelopen jaar niets van gekomen ook voor mijn eigen blog wat te schrijven.  Inmiddels ben ik al weer ruim twee en een half jaar uit de gemeenteraad, dat betekent nog niet dat ik me niet hier of daar nog met  de gemeente Oosterhout bemoei.  Of het interessant is, daarvan aan de goegemeente kond te doen, is natuurlijk vers twee.

Ik zal toch maar weer eens een poging doen.

Het  meest biezondere van het afgelopen jaar, (buiten het CNV om, dan, ik schrijf daarover op mijn weblog bij het CNV senioren), was het advies over de opstart van de adviesraad voor het sociale domein.

Als OPF hadden we al een tijd gemopperd over het opheffen van het WMO-platform in 2015 en het achterwege blijven van initiatieven vanuit de gemeente  om tot een andere vorm van burgerparticipatie te komen. In oktober van dit jaar kwam er dan eindelijk bericht van de gemeente dat ze van plan waren om een adviesraad voor het sociaal domein op te gaan starten.

Toen we daar als OPF naar keken, werden we daar niet vrolijk van. Het zou een log lichaam worden, bestaande uit  adviesraadsleden voor de drie terreinen, die door de transitie nu tot gemeentelijk sociaal  beleid behoren. En een onafhankelijk voorzitter. Uit ervaring weten we inmiddels dat dergelijke adviesraden  meestal pas mogen reageren als al het werk gereed is. Je kunt dan aan de voorstellen niets meer veranderen. Alleen nog commentaar geven.

Wij bedachten dat het mooi zou zijn, als de gemeente eens vooraan in het proces met de betrokkenen zou overleggen en deze informatie zou gebruiken als input voor nieuw beleid, zoals ze dat deed bij de woonvisie en bij het nieuwe zwembad. Dat schreven we  als ongevraagd advies en onze secretaris plaatste het in het weekblad. Toen het gehandicaptenplatform dat las, omarmde ze het advies ook  en nu lijkt het erop dat de gemeente het inderdaad op die manier gaat opzetten.

Ik ben benieuwd hoe het uitpakt. Graag zou ik meewerken om  die Adviesraad nieuwe stijl mee vorm te geven en tot een succes te maken.

Terugblikken is mooi, maar vooruitblikken is beter.

De gemeente Oosterhout wil zoveel mogelijk burgers betrekken bij te ontwikkelen beleid. Voor 2016 en verder moet de gemeente een nieuwe woonvisie ontwikkelen en  omdat ik voorzitter ben van het ouderenplatform, ben ik ook daarvoor uitgenodigd. Interessant was het vooral, omdat ook de heer Jobse was uitgenodigd van de stichting "Wel zo goed wonen". Hij hield een presentatie over levensfase bewust bouwen/ wonen. Niet alleen is dit een interessant onderwerp voor onze doelgroep, de senioren in onze gemeente, maar zeker ook voor de bouwwereld. Steeds meer komt men toch tot de overtuiging dat we bij het bouwen van  wijken ( als dat überhaupt nog kan!) levensbestendig moet bouwen. Een huis moet langer mee dan de hypotheek. Op de tennisbaan ontmoette ik een mede gepensioneerde die 50 jaar geleden was getrouwd , toen een huis had betrokken in de wijk Slotjes en er nog steeds woont. Zo moet een huis dus zijn, geschikt voor een jong gezin, een gezin met opgroeiende kinderen en geschikt voor oudere mensen eventueel met mantelzorger.
De presentatie was de opmaat voor de discussie, waaraan de lokale bouwwereld, maar ook makelaars, banken en wooncorporaties deelnamen. Jammer dat we moesten vaststellen dat de gemeente Oosterhout nog niet participeert in die stichting, zoals verschillende van de ons omringende gemeentes.
 Duidelijk is in ieder geval wel geworden, dat we  bij een nieuwe woonvisie het niet alleen maar hebben over te (ver)bouwen huizen, maar evenzeer over de voorzieningen die er bij horen. In ieder geval ouderen willen enerzijds rustig wonen, maar tegelijkertijd ook gezelligheid om zich heen hebben en winkels in de buurt, maar 's avonds moet het  dan wel weer rustig zijn. Dat zal allemaal samen niet gaan lukken, maar dat je als gemeente wel goed kijkt hoe je wijken samenstelt, zodat het er goed wonen is voor iedereen is natuurlijk zeer belangrijk. Daarom ben ik blij dat ik heb mee  mogen werken aan het afschieten van dat vreselijk plan van  onze gemeente om over de a27 te gaan bouwen en de groene zone tussen Oosterhout en Oosteind met allerlei kleine woonwijkjes te gaan volbouwen. De toenmalige wethouder is inmiddels ook gedeputeerde af. Een hele rust voor hem, maar ook voor ons
In ieder geval was het nuttig voor mij om daar namens het ouderenplatform aanwezig te zijn. Ik heb de wethouder uitgenodigd en uitgedaagd om de ouderenbonden in te schakelen om mee te praten  bij initiatieven die langer thuiswonen mogelijk moeten maken, mee te denken over mogelijkheden voor aanpassingen, zodat mantelzorgers beter gefaciliteerd worden.

Soms vraag ik me af, waarom ik gestopt ben met werken. Inmiddels ben ik nu bijna vier jaar geleden met (vervroegd) pensioen gegaan en ik heb meer verplichtingen dan toen ik nog werkte, lijkt het.
Er zijn momenten, zoals nu, dat ik ook wel eens denk, waar ben ik aan begonnen. Had je niet beter gewoon, zoals de schoonouders van mijn zoon, kunnen gaan genieten van je pensioen.  Als ik hen spreek, gaan ze op vakantie of zijn ze net terug, terwijl ik me in allerlei bochten moet wringen om uberhaupt nog te kunnen gaan. Dat is mijn eigen schuld, hoor, want ik moet me zo nodig overal nog mee bemoeien.

En deze weken komt het allemaal samen.

In de kerk moeten we een besluit nemen of, en zoja wanneer dan, we  ons tweede gebouw moeten afstoten. Veel mensen zijn er aan gehecht en zullen weer (emotionele) pijn voelen. Mensen zullen verdrietig zijn en afhaken. Geloven is meer dan geld, maar we hebben het geld toch heel hard nodig om een aantal zaken die van belang zijn overeind te houden. Aardig is dan wel dat de collecte voor Nepal van afgelopen zondag in de twee kerkgebouwen dik 1000 euro opbracht.

In de vakbond moeten we de komende weken een besluit nemen over het huishoudelijk reglement en daarin  is weinig ruimte voorzien voor de senioren, waarvan ik binnen voorheen publieke zaak, tweede voorzitter ben. Onze voorzitter zit in Afrika en nu mag ik de boontjes doppen. Er is veel commotie binnen onze club over dat reglement.

Nou ben ik een pragmatist en geen idealist, dus stel ik me ook zo op. Dat betrekent in dit geval dat ik kijk wat we kunnen bereiken en het hoogst haalbare op dit moment is dat we in het nieuwe reglement de ruimte krijgen om te blijven doen, wat we nu al doen. In onze bond zijn er echter ook die idealist zijn en die vergezichten zien van een grote seniorenbond, die  het CNV in een bepaalde richting wil duwen.  Vooralsnog, en dat is mijn inschatting, is daar geen belangstelling voor binnen de nieuwe bond, niet bij de werkenden, maar evenmin bij de gepensioneerden van onderwijs, waar we nu samen mee in een bond zitten. Straks zijn er dus vermoedelijk ook weer veel verliezers. Als we voor de huidige  voorstellen gaan, zullen mensen afhaken, omdat ze geen zin hebben om opnieuw weer van alles op te gaan zetten, maar gaan we voor 1 verplichte bond van gepensioneerden/ senioren, dan zullen er mensen afhaken, omdat ze dat helemaal niet willen en  omdat ze alles bij het oude willen houden.

Als pragmatist geloof ik in een manier van werken die realiseert wat mogelijk is en vandaaruit steeds een paar stappen zet om verder te komen. Dat zal niet eenvoudig zijn, want als we geen structureel overleg hebben met de gepensioneerden van onderwijs, zullen we moeilijk met eenduidige standpunten kunnen komen. Het LGB zal  afspraken moeten maken over hoe we dat gaan regelen en hoe we samenwerking op de werkvloer vorm gaan geven. Daarvoor moeten we steun hebben van de leiding van de nieuwe bond. Maar of dat lukt?  Ik denk soms dat zij die problemen niet (wensen te) zien.  Ze negeren ze, of  nog erger, ze hebben bedacht dat als we die lastige jongens en meisjes nu maar in twee sectoren stoppen, dan  zijn we van ze af..

Ik had een blog geschreven voor de website van het CNV senioren, maar de webmaster  weigert die te plaatsen. Ik had de tekst al aardig aangepast, maar dat doe ik nu niet meer en dus komt er geen nieuwe blog.

Hieronder staat de tekst die bij het CNV is geweigerd.
.

Ik ben niet in de provinciale staten gekozen! Dat had ook niermand verwacht, ook ikzelf niet, maar als ik was verkozen, had ik het zeker gedaan. Ook in de provinciale staten kun je wat voor mensen betekenen! Ik had nog wel wat publiciteit gezocht door middel van een advertentie in het weekblad, maar  in totaal had ik  336 stemmen verzameld en dat is nog niet een tiende van wat ik nodig had.

Gisteren ben ik wel tot tweede voorzitter van de senioren van CNV  Connectief gekozen. Ik was voorgedragen en dat is door de algemene ledenvergadering in Arnhem bekrachtigd. Ook daar kan ik wat voor anderen betekenen.

We gaan een vraagbaakzorg oprichten. Samen met de honderden vakbondsconsulenten willen we een sluitend netwerk opzetten om samen met leden voor leden actief te zijn op het terrein van de AWBZ, de participatiewet en de jeugdzorg, de drie transities van Rijk (en provincie) naar de gemeente. We zien dat op gemeentelijk niveau nog veel moet worden uitgedacht en uitgewerkt en dat dit ook tot miskleunen leidt. Om die gevolgen van die miskleunen zo  klein mogelijk te maken gaan we met vraagbaakzorg aan de slag.

Gisteren  hebben we in de algemene ledenvergadering ook gesproken over het nieuwe pensioenstelsel. Twee inleiders van PGCM informeerden ons over de waarden en de toekomstplannen. We waren van mening dat de overheid zich zo weinig mogelijk moet bemoeien met de pensioenfondsen. die zijn van de werknemers en de werkgevers. Het is feitelijk uitgesteld loon. Wel vinden we dat deelname aan een pensioenfonds verplicht moet zijn voor alle werklenden (inclusief ZZP'ers).

De politiek gaat de komende weken spreken over een nieuwe achteruitstelling van de datum, waarop je recht hebt op AOW. Onze vakbond (CNV) heeft een dringende oproep gedaan aan de polituiek om betrouwbaar te blijven en niet weer tussentijds de spelregels te veranderen. Met name de mensen die  voor 2012 met prepensioen zijn gegaan  krijgen nu weer te maken met een verdere vergroting van het AOW gat, wat wel kan oplopen tot ruim 25.000 euro!  Het is toch schandalig, zoals de politiek omgaat met mensen die niet meer werken.

 De VVD wil alle werkenden nog verdere belastingverlagingen aanmbieden, wat vanzelfsprekend betekent dat de ouderenkosrting weer zal afnemen.  Iemand moet het toch betalen? en de ouderen houden zich wel rustig!

Nou wat mij betreft dus niet. Als mijn partij met deze voorstellen akkoord gaat, zal ik er eens definitief mee kappen. Kandidaat voor de provinciale staten of niet. Dat is dan een duidelijk stemadvies voor mijzelf en voor wie het wil horen

Vanmorgen was weer het maandelijkse CDA debat bij Broeder Beer.
We discussieerden over de invoering van het basisloon. Iedereen zou recht moeten hebben op 60 % van het mediane loon en dat is in Nederland rond de 1500 euro. Remko rekende voor dat dit ongeveer 300 miljard euro kost, maar daar staat tegenover dat er geen uitkeringen, toeslagen subsidies  en bureacratie meer nodig zijn. Jaarlijks gaat er ook al ongeveer 125 miljard om in de Bijstand en 50 miljard in de toeslagen. Er valt natuurlijk ook heel veel te besparen in diverse zorgkosten, omdat mensen meer ruimte krijgen voor vrijwilligerswerk..

De grote vraag is natuurlijk: waarom zou je het doen?

We kwamen al snel tot de conclusie dat er gewoonweg niet meer voor iedereen werk is. Dat automatisering, robotisering en mechanisering op alle terrein heeft geleid tot veel minder werk. Dat vinden we niet erg.  Niemand maakt zich er nog druk om dat we in de landbouw vrijwel alles door machines kunnen laten doen en ook in de bouw  en de autoindustrie  is veel handwerk verdwenen. Tegelijkertijd stelden we vast dat voor veel mensen werken ook een aangename tijdsbesteding is. In de sociale werkplaatsen werken landelijk ongeveer 100.000 mensen. Feitelijk hoeft dat niet.  Ze zouden ook thuis kunnen zitten, maar ze vinden het plezierig te werken.

Als ik terugkijk op mijn werkzaam leven, zou ik graag hetzelfde werk zijn blijven doen, ondanks dat basisloon.

We kwamen ook tot de ontdekking dat we in de toekomst  het werk dat er nog is, eerlijk moeten verdelen. Wie veel wil werken, moet die mogelijkheid krijgen en er natuurlijk ook voor betaald worden, maar wie minder wil werken en de overgebleven tijd wil besteden aan het gezin, de samenleving (vrijwilliger bij het filmhuis of de bibliotheek), mantelzorg (zorgen voor  ouders of een gehandicapt kind) moet dat ook kunnen doen. Het leidt ongetwijfeld tot meer gelukkige mensen , minder stress, minder ziekteverzuim en -kosten.

Voer je dit dan zomaar in?

Nou ja, je moet nog wel even nadenken over hoe we de kosten die we als samenleving maken (gezamenlijke kosten voor veiligheid, zoals politie, justitie, waterstaat, huisvesting en nog een heleboel meer) kunnen opbrengen. En zou het ook niet een grote aanzuigende werking hebben, als we dit in Nederland gaan invoeren? En wat doen we met mensen die  door zo'n regeling apathisch in het leven komen te staan? Zou het kunnen leiden tot verpaupering?

We zijn er nog niet uit, maar de aanwezigen vonden de discussie interessant genoeg en belangrijk genoeg om die nog eensd wat verder uit te dragen.

Ik denk dat ik het niet meer mee maak en tegelijkertijd ontdek ik, dat ik eigenlijk al op die manier in het leven sta. Hoewel ik een goed pensioen heb, maak ik me nog dagelijks druk om dingen die voor de samenleving goed zijn. Ik kan gewoon naar een warm land vertrekken en daar van mijn pensioen genieten, maar als ik zie wat er hier nog allemaal te doen is om het leven voor anderen beter te maken, dan is dat niet iets wat ik de komende tijd echt ga doen. Werken is eigenlijk veel te leuk om het niet doen.

Inmiddels is het nieuwe jaar alweer een tijdje verlopen. Januari is bijna ten einde. Dit jaar lijkt voor veel mensen, die aangewezen zijn op hulp en zorg van de samenleving stroef  te zijn gestart.

Al eerder meldde ik het achterwege blijven van beloofde telefoongesprekken en ook de opstart van de sociale wijkteams  is, voorzover ik het kan bekijken, niet gladjes verlopen.

Nu, donderdag 29 januari kan ik maar moeizaam  het meldpunt vinden. En dan ben ik nog redelijk actief op internet, zodat je daar kan zoeken, maar voor veel ouderen, die  niet zijn opgegroeid in het digitale tijdperk, is het wel heel lastig.

Als je op de gemeentelijke site een telefoonnummer hebt gevonden en je draait dat, kom je in een keuzemenu terecht. Daar doe je je verhaal en dan wordt je doorverbonden naar het sociale wijkteam, waaronder jij valt. Daarna verliep het telefoongesprek overigens naar tevredenheid, dus de kwaliteit van de bezetting van het sociale wijkteam laat vooralsnog niets te wensen over, maar hoe zorgen we er nu voor dat onze burgers die ons nodig hebben die weg ook vinden?
Op de brief, waarin werd meegedeeld dat je geen huishoudelijke hulp meer kreeg, had toch ook wel dat telefoonnummer van het sociale wijkteam kunnen staan? Of als dat toen nog niet bekend was, hadden ze toch alsnog dat kunnen meedelen? De gemeente stuurt wel voor minder brieven.
Jammer, heel jammer, dat de gemeente (-ambtenaren), die er voor de burgers  moet(en) zijn, dat zelf niet kon bedenken.

Waarom zijn er meldpunten nodig, als je de zaken goed regelt.
Laat ik voorop stellen dat ik heel tevreden ben over de wijze waarop onze gemeente heel veel zaken regelt, maar dat betekent niet, dat het niet altijd nog beter kan. Ik hoop dat Marian Janse de moeite neemt om dit hele proces eens goed te (laten) evalueren en als zij het niet doet, dat dan de gemeenteraad het wel doet.. Ik hoop dat hieruit lessen worden getrokken. Misschien is het een mooi onderzoek voor de lokale rekenkamer. Ook een nader onderzoek van de kosten en besparingen lijkt me interessant.

Het Ouderenplatform, dat de belangen van ouderen in onze gemeente probeert te behartigen, moet maar eens uitzoeken  bij hoeveel mensen die  Huishoudelijke hulp ontvingen het nu werkelijk is geregeld?

Afgelopen week heb ik de hand gelegd op het enige deeltje uit de Hormblowerserie, dat ik nog niet in mijn bezit had. Zwarte beertje 2060; Op leven en dood" , heet het. De afgelopen jaren  heb ik, telkens als ik ergens in Nederland een antquariaat of een boekenmarkt tegenkwam naar dit deeltje en het zwarte beertje 2068 " Admiraal in West Indie" gezocht, maar nooit gevonden. Met Sinterklaas heb ik zwarte beertje 2068 gekregen en nu dus via marktplaats   op leven en dood gekocht. Ik heb alle dvd's van Hormblower inmiddels ook en diverse keren bekeken, maar het is goed om te lezen dat de filmmakers zich nogal wat vrijheden hebben veroorloofd ten opzichte van Forestier. Hoe dan ook, ik ben een gelukkig mens en dat voor 2 euro en 2,58 euro aan verzendkosten.

Geluk en verdriet, of misschien teleurstelling liggen om de hoek. Soms gaan dingen niet zoals je graag wilt dat ze gaan. Vooral als comunicatie niet goed verloopt, voel ik me vaak aangeslagen. Gisteravond een diaconievergadering voorgezeten en als dan de communicatie tussen mensen niet goed verloopt en ik dan onvoldoedne sturing aanbreng, voel ik me erg ongelukkig. Van die vergadering heb ik een dikke kater overgehouden, omdat mensen zich beschadigd voelen en dat is het laatste wat ik wil. Ieder moet respect ontvangen en gerespecteerd worden.
Probleem is dat als je veel doet, je ook veel fouten kunt maken.
Je denkt een aantal zaken goed te kunnen managen en achteraf kom ik dan tot de conclusie dat ik soms best wel luchthartig, of is het lichtzinnig mijn vergaderingen voorbereid. Natuurlijk heb ik me inhoudelijk op de agendapunten voorbereid, maar ik denk te gemakkelijk over mijn inzet op het gebied van de sturing van een vergadering. Mensen zijn beschadigd en ik had dat moeten voorkomen.

Kerst staat voor de deur en dan wens je toch iedereen gelukkige dagen en een gelukkige tijd. Hoe ik dat nu weer goed moet krijgen weet ik even niet.