woensdag, mei 06, 2015
buigen of barsten
Soms vraag ik me af, waarom ik gestopt ben met werken. Inmiddels ben ik nu bijna vier jaar geleden met (vervroegd) pensioen gegaan en ik heb meer verplichtingen dan toen ik nog werkte, lijkt het.
Er zijn momenten, zoals nu, dat ik ook wel eens denk, waar ben ik aan begonnen. Had je niet beter gewoon, zoals de schoonouders van mijn zoon, kunnen gaan genieten van je pensioen. Als ik hen spreek, gaan ze op vakantie of zijn ze net terug, terwijl ik me in allerlei bochten moet wringen om uberhaupt nog te kunnen gaan. Dat is mijn eigen schuld, hoor, want ik moet me zo nodig overal nog mee bemoeien.
En deze weken komt het allemaal samen.
In de kerk moeten we een besluit nemen of, en zoja wanneer dan, we ons tweede gebouw moeten afstoten. Veel mensen zijn er aan gehecht en zullen weer (emotionele) pijn voelen. Mensen zullen verdrietig zijn en afhaken. Geloven is meer dan geld, maar we hebben het geld toch heel hard nodig om een aantal zaken die van belang zijn overeind te houden. Aardig is dan wel dat de collecte voor Nepal van afgelopen zondag in de twee kerkgebouwen dik 1000 euro opbracht.
In de vakbond moeten we de komende weken een besluit nemen over het huishoudelijk reglement en daarin is weinig ruimte voorzien voor de senioren, waarvan ik binnen voorheen publieke zaak, tweede voorzitter ben. Onze voorzitter zit in Afrika en nu mag ik de boontjes doppen. Er is veel commotie binnen onze club over dat reglement.
Nou ben ik een pragmatist en geen idealist, dus stel ik me ook zo op. Dat betrekent in dit geval dat ik kijk wat we kunnen bereiken en het hoogst haalbare op dit moment is dat we in het nieuwe reglement de ruimte krijgen om te blijven doen, wat we nu al doen. In onze bond zijn er echter ook die idealist zijn en die vergezichten zien van een grote seniorenbond, die het CNV in een bepaalde richting wil duwen. Vooralsnog, en dat is mijn inschatting, is daar geen belangstelling voor binnen de nieuwe bond, niet bij de werkenden, maar evenmin bij de gepensioneerden van onderwijs, waar we nu samen mee in een bond zitten. Straks zijn er dus vermoedelijk ook weer veel verliezers. Als we voor de huidige voorstellen gaan, zullen mensen afhaken, omdat ze geen zin hebben om opnieuw weer van alles op te gaan zetten, maar gaan we voor 1 verplichte bond van gepensioneerden/ senioren, dan zullen er mensen afhaken, omdat ze dat helemaal niet willen en omdat ze alles bij het oude willen houden.
Als pragmatist geloof ik in een manier van werken die realiseert wat mogelijk is en vandaaruit steeds een paar stappen zet om verder te komen. Dat zal niet eenvoudig zijn, want als we geen structureel overleg hebben met de gepensioneerden van onderwijs, zullen we moeilijk met eenduidige standpunten kunnen komen. Het LGB zal afspraken moeten maken over hoe we dat gaan regelen en hoe we samenwerking op de werkvloer vorm gaan geven. Daarvoor moeten we steun hebben van de leiding van de nieuwe bond. Maar of dat lukt? Ik denk soms dat zij die problemen niet (wensen te) zien. Ze negeren ze, of nog erger, ze hebben bedacht dat als we die lastige jongens en meisjes nu maar in twee sectoren stoppen, dan zijn we van ze af..
Ik had een blog geschreven voor de website van het CNV senioren, maar de webmaster weigert die te plaatsen. Ik had de tekst al aardig aangepast, maar dat doe ik nu niet meer en dus komt er geen nieuwe blog.
Hieronder staat de tekst die bij het CNV is geweigerd.
.
Er zijn momenten, zoals nu, dat ik ook wel eens denk, waar ben ik aan begonnen. Had je niet beter gewoon, zoals de schoonouders van mijn zoon, kunnen gaan genieten van je pensioen. Als ik hen spreek, gaan ze op vakantie of zijn ze net terug, terwijl ik me in allerlei bochten moet wringen om uberhaupt nog te kunnen gaan. Dat is mijn eigen schuld, hoor, want ik moet me zo nodig overal nog mee bemoeien.
En deze weken komt het allemaal samen.
In de kerk moeten we een besluit nemen of, en zoja wanneer dan, we ons tweede gebouw moeten afstoten. Veel mensen zijn er aan gehecht en zullen weer (emotionele) pijn voelen. Mensen zullen verdrietig zijn en afhaken. Geloven is meer dan geld, maar we hebben het geld toch heel hard nodig om een aantal zaken die van belang zijn overeind te houden. Aardig is dan wel dat de collecte voor Nepal van afgelopen zondag in de twee kerkgebouwen dik 1000 euro opbracht.
In de vakbond moeten we de komende weken een besluit nemen over het huishoudelijk reglement en daarin is weinig ruimte voorzien voor de senioren, waarvan ik binnen voorheen publieke zaak, tweede voorzitter ben. Onze voorzitter zit in Afrika en nu mag ik de boontjes doppen. Er is veel commotie binnen onze club over dat reglement.
Nou ben ik een pragmatist en geen idealist, dus stel ik me ook zo op. Dat betrekent in dit geval dat ik kijk wat we kunnen bereiken en het hoogst haalbare op dit moment is dat we in het nieuwe reglement de ruimte krijgen om te blijven doen, wat we nu al doen. In onze bond zijn er echter ook die idealist zijn en die vergezichten zien van een grote seniorenbond, die het CNV in een bepaalde richting wil duwen. Vooralsnog, en dat is mijn inschatting, is daar geen belangstelling voor binnen de nieuwe bond, niet bij de werkenden, maar evenmin bij de gepensioneerden van onderwijs, waar we nu samen mee in een bond zitten. Straks zijn er dus vermoedelijk ook weer veel verliezers. Als we voor de huidige voorstellen gaan, zullen mensen afhaken, omdat ze geen zin hebben om opnieuw weer van alles op te gaan zetten, maar gaan we voor 1 verplichte bond van gepensioneerden/ senioren, dan zullen er mensen afhaken, omdat ze dat helemaal niet willen en omdat ze alles bij het oude willen houden.
Als pragmatist geloof ik in een manier van werken die realiseert wat mogelijk is en vandaaruit steeds een paar stappen zet om verder te komen. Dat zal niet eenvoudig zijn, want als we geen structureel overleg hebben met de gepensioneerden van onderwijs, zullen we moeilijk met eenduidige standpunten kunnen komen. Het LGB zal afspraken moeten maken over hoe we dat gaan regelen en hoe we samenwerking op de werkvloer vorm gaan geven. Daarvoor moeten we steun hebben van de leiding van de nieuwe bond. Maar of dat lukt? Ik denk soms dat zij die problemen niet (wensen te) zien. Ze negeren ze, of nog erger, ze hebben bedacht dat als we die lastige jongens en meisjes nu maar in twee sectoren stoppen, dan zijn we van ze af..
Ik had een blog geschreven voor de website van het CNV senioren, maar de webmaster weigert die te plaatsen. Ik had de tekst al aardig aangepast, maar dat doe ik nu niet meer en dus komt er geen nieuwe blog.
Hieronder staat de tekst die bij het CNV is geweigerd.
.
Alles goed?
Met mij of met Connectief?
Op deze vraag bij de begroeting, antwoord ik meestal ,
nee hoor, maar dat wil ik ook niet. Ik streef niet naar perfectie, dus alles
hoeft niet goed te gaan/ te zijn, er moet wat te wensen overblijven. Meestal
spreken de mensen die mij voor het eerst begroeten deze zin niet uit, omdat ze
echt geïnteresseerd zijn in mijn omstandigheden. Ze zouden raar opkijken als ik
omstandig ging verhalen over wat er allemaal verkeerd gaat en ze zouden niet
weten hoe snel ze over kunnen stappen op een ander onderwerp of naar een ander
persoon. Het is eigenlijk meer een mededeling en geen vraag,
Maar als u me
nu zou vragen: Alles goed?, dan vrees ik dat ik moet zeggen: nee, het gaat nog
niet echt goed.
Er ligt een concept huishoudelijk reglement op tafel.
Daarin zouden de afspraken die wij met het bestuur gemaakt hebben, terug te
vinden moeten zijn. Mooi niet! En dat is pijnlijk. Worden we nu serieus genomen
of niet? Een voorbeeld:
Er staat dat zaken als inkomen, pensioen, zorg, welzijn
en wonen onderwerpen zijn die op het
terrein van de vakcentrale CNV thuis horen. Daar hoeft in dit HHR geen bepaling
over worden opgenomen. Kennelijk geen collectieve belangenbehartiging voor
senioren bij CNV Connectief! Wat betekent dit dan voor vraagbaakzorg.cnvconnectief.nl!
Kunnen we hiermee door of niet?
Alles goed?
Nog een ander voorbeeld. Een kaderlid van de afdeling
Amsterdam van de gepensioneerden sector Onderwijs stelt voor om bij de
pensioenfondsen een éénmalige uitkering te bedingen. Wij steunen die actie maar
zeggen tegen het bestuur: dat zal wel niet kunnen (FTK) dus doe een beroep op
politiek Den Haag om met een oplossing te komen.
In een uitgebreide brief geeft het bestuur aan dat zij
het voorstel van het kaderlid niet kan overnemen. Omslachtig wordt uitgelegd
dat de dekkingsgraad van het ABP zodanig laag is dat het uitgesloten is dat het
ABP daarvoor toestemming krijgt. Het ABP moet een herstelplan indienen en er
zal zelfs een herstelpremie moeten worden afgesproken om nog iets te doen aan
het herstel. Verder wijst het bestuur er op dat juist om die reden het voorstel
moet worden afgewezen omdat de gepensioneerden dan wel profiteren terwijl de
werkgever en de werkenden meer premie moeten gaan betalen. Dat geeft gedoe met
name richting jongeren. Dus niet doen. Maar over een duidelijk signaal naar de
politiek over de negatieve krachtontwikkeling van gepensioneerden lees ik
niets. En daar gaat het nou net om. Daar vragen onze leden wel voortdurend
naar.
Alles goed?
Nee, nog niet, maar als Landelijk
Groepsbestuur Senioren willen we wel ons best doen het beter te laten worden en
daar hebben we de steun van en de plek binnen Connectief wel bij nodig. Bert Schuur
# posted by schubert @ 1:44 a.m. 
