zaterdag, februari 21, 2015
Utopie?
Vanmorgen was weer het maandelijkse CDA debat bij Broeder Beer.
We discussieerden over de invoering van het basisloon. Iedereen zou recht moeten hebben op 60 % van het mediane loon en dat is in Nederland rond de 1500 euro. Remko rekende voor dat dit ongeveer 300 miljard euro kost, maar daar staat tegenover dat er geen uitkeringen, toeslagen subsidies en bureacratie meer nodig zijn. Jaarlijks gaat er ook al ongeveer 125 miljard om in de Bijstand en 50 miljard in de toeslagen. Er valt natuurlijk ook heel veel te besparen in diverse zorgkosten, omdat mensen meer ruimte krijgen voor vrijwilligerswerk..
De grote vraag is natuurlijk: waarom zou je het doen?
We kwamen al snel tot de conclusie dat er gewoonweg niet meer voor iedereen werk is. Dat automatisering, robotisering en mechanisering op alle terrein heeft geleid tot veel minder werk. Dat vinden we niet erg. Niemand maakt zich er nog druk om dat we in de landbouw vrijwel alles door machines kunnen laten doen en ook in de bouw en de autoindustrie is veel handwerk verdwenen. Tegelijkertijd stelden we vast dat voor veel mensen werken ook een aangename tijdsbesteding is. In de sociale werkplaatsen werken landelijk ongeveer 100.000 mensen. Feitelijk hoeft dat niet. Ze zouden ook thuis kunnen zitten, maar ze vinden het plezierig te werken.
Als ik terugkijk op mijn werkzaam leven, zou ik graag hetzelfde werk zijn blijven doen, ondanks dat basisloon.
We kwamen ook tot de ontdekking dat we in de toekomst het werk dat er nog is, eerlijk moeten verdelen. Wie veel wil werken, moet die mogelijkheid krijgen en er natuurlijk ook voor betaald worden, maar wie minder wil werken en de overgebleven tijd wil besteden aan het gezin, de samenleving (vrijwilliger bij het filmhuis of de bibliotheek), mantelzorg (zorgen voor ouders of een gehandicapt kind) moet dat ook kunnen doen. Het leidt ongetwijfeld tot meer gelukkige mensen , minder stress, minder ziekteverzuim en -kosten.
Voer je dit dan zomaar in?
Nou ja, je moet nog wel even nadenken over hoe we de kosten die we als samenleving maken (gezamenlijke kosten voor veiligheid, zoals politie, justitie, waterstaat, huisvesting en nog een heleboel meer) kunnen opbrengen. En zou het ook niet een grote aanzuigende werking hebben, als we dit in Nederland gaan invoeren? En wat doen we met mensen die door zo'n regeling apathisch in het leven komen te staan? Zou het kunnen leiden tot verpaupering?
We zijn er nog niet uit, maar de aanwezigen vonden de discussie interessant genoeg en belangrijk genoeg om die nog eensd wat verder uit te dragen.
Ik denk dat ik het niet meer mee maak en tegelijkertijd ontdek ik, dat ik eigenlijk al op die manier in het leven sta. Hoewel ik een goed pensioen heb, maak ik me nog dagelijks druk om dingen die voor de samenleving goed zijn. Ik kan gewoon naar een warm land vertrekken en daar van mijn pensioen genieten, maar als ik zie wat er hier nog allemaal te doen is om het leven voor anderen beter te maken, dan is dat niet iets wat ik de komende tijd echt ga doen. Werken is eigenlijk veel te leuk om het niet doen.
We discussieerden over de invoering van het basisloon. Iedereen zou recht moeten hebben op 60 % van het mediane loon en dat is in Nederland rond de 1500 euro. Remko rekende voor dat dit ongeveer 300 miljard euro kost, maar daar staat tegenover dat er geen uitkeringen, toeslagen subsidies en bureacratie meer nodig zijn. Jaarlijks gaat er ook al ongeveer 125 miljard om in de Bijstand en 50 miljard in de toeslagen. Er valt natuurlijk ook heel veel te besparen in diverse zorgkosten, omdat mensen meer ruimte krijgen voor vrijwilligerswerk..
De grote vraag is natuurlijk: waarom zou je het doen?
We kwamen al snel tot de conclusie dat er gewoonweg niet meer voor iedereen werk is. Dat automatisering, robotisering en mechanisering op alle terrein heeft geleid tot veel minder werk. Dat vinden we niet erg. Niemand maakt zich er nog druk om dat we in de landbouw vrijwel alles door machines kunnen laten doen en ook in de bouw en de autoindustrie is veel handwerk verdwenen. Tegelijkertijd stelden we vast dat voor veel mensen werken ook een aangename tijdsbesteding is. In de sociale werkplaatsen werken landelijk ongeveer 100.000 mensen. Feitelijk hoeft dat niet. Ze zouden ook thuis kunnen zitten, maar ze vinden het plezierig te werken.
Als ik terugkijk op mijn werkzaam leven, zou ik graag hetzelfde werk zijn blijven doen, ondanks dat basisloon.
We kwamen ook tot de ontdekking dat we in de toekomst het werk dat er nog is, eerlijk moeten verdelen. Wie veel wil werken, moet die mogelijkheid krijgen en er natuurlijk ook voor betaald worden, maar wie minder wil werken en de overgebleven tijd wil besteden aan het gezin, de samenleving (vrijwilliger bij het filmhuis of de bibliotheek), mantelzorg (zorgen voor ouders of een gehandicapt kind) moet dat ook kunnen doen. Het leidt ongetwijfeld tot meer gelukkige mensen , minder stress, minder ziekteverzuim en -kosten.
Voer je dit dan zomaar in?
Nou ja, je moet nog wel even nadenken over hoe we de kosten die we als samenleving maken (gezamenlijke kosten voor veiligheid, zoals politie, justitie, waterstaat, huisvesting en nog een heleboel meer) kunnen opbrengen. En zou het ook niet een grote aanzuigende werking hebben, als we dit in Nederland gaan invoeren? En wat doen we met mensen die door zo'n regeling apathisch in het leven komen te staan? Zou het kunnen leiden tot verpaupering?
We zijn er nog niet uit, maar de aanwezigen vonden de discussie interessant genoeg en belangrijk genoeg om die nog eensd wat verder uit te dragen.
Ik denk dat ik het niet meer mee maak en tegelijkertijd ontdek ik, dat ik eigenlijk al op die manier in het leven sta. Hoewel ik een goed pensioen heb, maak ik me nog dagelijks druk om dingen die voor de samenleving goed zijn. Ik kan gewoon naar een warm land vertrekken en daar van mijn pensioen genieten, maar als ik zie wat er hier nog allemaal te doen is om het leven voor anderen beter te maken, dan is dat niet iets wat ik de komende tijd echt ga doen. Werken is eigenlijk veel te leuk om het niet doen.
